Γέμισε το καλοκαίρι με απόμαχους της ζωής λες και το χαλαρά δεν υπήρχε πιο πριν αλλά το ανακάλυψαν μόλις.Γέμισε το πρωινό μου, το μεσημέρι μου, το απόγευμά μου, το βράδυ μου με

ανθρώπους που περιμένουν να βρουν λόγο για να υπάρξουν. Και εκεί λίγο μετά απ' όλα και λίγο πριν ξαναρχίσουν σαν έρωτας κεραυνοβόλος λίγη νύχτα δικιά μου. Δε μπορώ να κρατάω το χέρι από πλάσματα που ξεψυχούν.Έμαθα να σας κοιτάω, το χαλαρά το δικό σας

για μένα δεν υπάρχει. Ξαπλώνω στο ζεστό καπό του αυτοκινήτου μου και βρίσκω στ' αστέρια

το παράλογο πάθος που με λυτρώνει. Βρίσκω λάθη να κάνω και εφιάλτες να με ξυπνήσουν λίγο αργότερα. Δεν έχω να πω συγνώμη, δεν έχω ρε βλάκα να μετανιώσω για τίποτα, δεν υπάρχεις για μένα, σάλτα γαμήσου με οτιδήποτε. ψάξε και θα βρεις και εκεί κάτι να μου μοιάζει να δικαιολογείς στον ηλίθιο εαυτό σου την έντονη ανάμνηση μου. Εγώ είμαι αέρας ρε και λόγο δε δίνω, ούτε όρκους, ούτε τη ψυχή μου.....